รู้สึกอยากโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดี มากกว่าแค่คนเก่ง
ตั้งแต่เข้ามาในวงการนี้ สังเกตมาตลอดว่าคนที่เราเคารพ เค้าไม่ได้แค่เก่งมากๆ แต่เป็นคนที่จิตใจดี รับฟังและเปิดกว้าง อยากแชร์สิ่งที่ตัวเองรู้ให้คนอื่น ไม่ด่วนตัดสิน และไม่อวดเก่ง
รู้สึกว่าพออยู่กับคนกลุ่มนี้ มันลด ego ในตัวเราได้ คนที่เก่งกว่าเราด้านนี้ร้อยเท่าพันเท่า เค้ายังนิสัยน่ารักขนาดนี้เลย ทำไมเราจะทำตัวให้นิสัยดีบ้างไม่ได้ รู้สึกอย่างนี้มาเรื่อยๆ แล้วก็พยายามใจดีกับคนอื่น
รู้สึกพอเราใจดีขึ้น แล้วอยู่กับคนกลุ่มที่ใจดี มันไม่ค่อยมีดราม่าอะไรเท่าไหร่ ไม่ค่อย toxic ไม่ต้องกังวลว่าจะไปทำอะไรให้คนอื่นรู้สึกแย่ เพราะใจดีกับคนอื่น by default และ assume good faith กัน
แปลว่าเราเชื่อว่าเพื่อนเราเค้ามีเจตนาดี จิตใจที่ดี เค้าอาจจะแค่ยังสื่อสารไม่เก่ง ยังทำงานไม่เก่ง แต่ their heart is in the right place เราก็ให้ feedback ในเวลาที่เค้าพร้อม ให้กำลังใจกัน
เรารู้สึกว่า technical leaders ที่อิน humanism ในไทยส่วนมากจะเก่งมาก ที่เห็นภาพชัดมากๆ ก็พี่หนูเนย พี่ไท พี่ดีน พี่คริส พี่วิน เราชอบตามอ่านคนที่สนใจเรื่องความเป็นมนุษย์ในการทำงานกับเทคโนโลยี
ซึ่งในการสื่อสาร การให้ฟีดแบคของคนกลุ่มนี้ เรารู้สึกว่ามันจริงใจ ตรงไปตรงมา ไม่โกหก แต่ก็มีศิลปะ ไม่หยาบคาย สุภาพ ฟังแล้วอยากพัฒนาตัวเองให้เก่งขึ้น
ทุกครั้งที่เราเผลอทำอะไรให้คนอื่นไม่โอเค ก็กลับมาคิดทุกครั้งว่าเราอยากโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่จิตใจดี ใจดีกับคนอื่น มากกว่าคนที่เก่งแต่ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่
ชอบที่พี่เนยเขียนว่า “ใจดีกับคนอื่นให้มากๆ นะ” ซึ่งเราว่ามันคือ interaction กับทุกคนเลย กับตัวเราเองด้วย ใจดีกับตัวเอง ไม่ด่วนตัดสินตัวเอง
แต่เราก็พยายามจะไม่ด่วนตัดสินคนที่เค้าพฤติกรรมไม่น่ารัก คนเราโตมาในหลายสภาพแวดล้อม เจอเหตุการณ์มาต่างกัน เราว่าส่วนสำคัญของการโตขึ้นคือเรายอมรับความแตกต่าง นึกถึงสิ่งที่อยู่ใต้ภูเขาน้ำแข็งของคนอื่น ให้อภัยกันตรงนั้น
อยากเป็นผู้ใหญ่ที่ทำให้คนอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ก็ได้แรงบันดาลใจ ได้จุดประกาย ให้คำปรึกษาได้